دوست عزیز؛ اگر محب صادق گشتي و تمنای وصال داشتی، رنگ محبوب بخود مي گيري و بوي او داري. 

عبدالله ابن حمّاد به سال 229 به واسطة مردي از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه يكي از ياران حضرت صاحب الامر عجل الله تعالي فرجه الشّريف بر او وارد شد و عرض كرد فدايت گردم به خدا قسم من، شما و هر كس كه دوستدار شماست را دوست مي دارم، اي سرورم چقدر شيعه شما زياد است حضرت فرمود: بگو آنان چه مقدارند؟ 

عرض كرد بسيار زياد حضرت فرمود مي تواني آنان را بشماري؟ 

عرض كرد: تعداشان بيشتر از اينهاست.

امام عليه السّلام فرمود: آگاه باش هرگاه آن عدة وصف شده كه سيصد و ده و اندي هستند شمارشان كامل شود آنگاه چنان كه شما مي خواهيد، خواهد شد. لكن شيعة ماكسي است كه با عيب جويان ما هم نشيني نمي كند و با بدگويان ما, هم سخن نمي شود و آنان را كه با ما دشمن هستند دوست نمي دارد و با دوستان ما دشمني نمي ورزد و مانند كلاغ حرص نورزد و ... ( غيبت نعماني, ص 290, با اندكي تلخيص) 

بدان! هر گاه سنخيت با محبوب پيدا كني، او تو را دعوت خواهد كرد، چرا كه نه تنها تو عاشق او هستي كه او عاشق تر! نه تنها تو منتظر ديدن او هستي كه آن عزيز زهرا هم در ديدن چنين عاشقاني در انتظار!

دلت را خانه ي ماكـن، مصفا كردنش با من ؛ به مادرد دل افشا كن، مداوا كردنش با من 
                                  اگـر گـم كرده اي اي دل كليد استجابت را، بيا يك لحظه با ما باش پيدا كردنش با من 
اگر عمري گنه كردي مشو نوميد از رحمت؛ تو نام توبه را بنويس امضا كردنش بـا من